heal.abstract |
Η ευθανασία ως μέθοδος απόρριψης ατόμων που δεν προσφέρουν στην κοινωνία ή ως ανακούφιση πασχόντων χρονολογείται από τις πρωτόγονες κοινωνίες. Με την έννοια της πρόσκλησης ανώδυνου θανάτου σε ετοιμοθάνατο ή σοβαρά άρρωστο, θεωρητικά αποτελεί πράξη παράνομη, από την οποία ανακύπτουν σοβαρά προβλήματα βιοηθικής. Οι απόψεις των περισσοτέρων θρησκειών συγκλίνουν στην απόρριψη της ευθανασίας ως ανίερη ή εγκληματική πράξη. Από την άποψη της ηθικής φιλοσοφίας οι απόψεις διίστανται με τον Kant και τους ωφελιμιστές στους αντίποδες. Τα είδη της ευθανασίας με κριτήριο τον τρόπο εκτέλεσης είναι ενεργητική και παθητική. Με κριτήριο το πρόσωπο που παίρνει την απόφαση, διακρίνεται σε υποβοηθούμενη αυτοκτονία, εθελοντική, μη εθελοντική με προηγούμενη εντολή, μη εθελοντική χωρίς προηγούμενη εντολή, μη εθελοντική σε νεογέννητα και επιβεβλημένη, ευθανασία. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν περιλαμβάνει την ευθανασία. Στη χώρα μας δεν εφαρμόζεται αντίθετα με άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Ολλανδία). Στη Γαλλία το πρόβλημα αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο της αναλγητικής φροντίδας ενώ στην Αγγλία θεωρείται έγκλημα. Πολλές περιπτώσεις ευθανασίας απασχόλησαν τα ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά δικαστήρια, άλλες με θετική και άλλες με αρνητική προς την εφαρμογή της ευθανασίας αποφάσεις. Το πρόβλημα εξακολουθεί να διχάζει και περιστρέφεται κυρίως γύρω από ζητήματα ιατρικής δεοντολογίας. Το πρόβλημα της ευθανασίας πιστεύεται ότι θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε μια απαίτηση για μια περισσότερο ανθρώπινη αντιμετώπιση του αρρώστου. |
el |