heal.abstract |
Σκοπός αυτής της εργασίας, είναι να αναφερθούμε στην καλλιέργεια και την μετασυλλεκτική διαχείριση της πορτοκαλιάς και της μανταρινιάς, στην περιφέρεια Πελοπόννησου. Τόσο η πορτοκαλιά, όσο και η μανταρινιά, ανήκουν στα εσπεριδοειδή. Αρχικά να πούμε ό,τι με τον όρο "εσπεριδοειδή", εννοούμε τρία γένη της οικογένειας Rutaceae, που καλλιεργούνται για τα προϊόντα τους. Στα εσπεριδοειδή ανήκουν η πορτοκαλιά, η λεμονιά, η νεραντζιά, η μανταρινιά, η κιτριά. Είναι ακριβώς αυτά τα δέντρα, όπου οι Έλληνες καλλιεργητές τα ονομάζουν ως "ξινά" ή αλλιώς ως "ξινόδεντρα", για τον λόγο ότι οι καρποί τους έχουν ξινή γεύση. Οι όροι αυτοί, αποδίδονται από τους αγγλόφωνους με το Citrus, που είναι το όνομα ενός από τα κυριότερα και από τα τρία γένη. Από τους λατινόφωνους, τους Γάλλους και τους Ιταλούς, αποδίδονται με τα Agrumes, Agrios και Agrumi. Είναι κατά κανόνα μικρόσωμα αειθαλή δέντρα, με ευωδιαστά φύλλα και άνθη. Στην πατρίδα μας ευδοκιμούν πολύ, γιατί βρίσκουν ευνοϊκές κλιματολογικές συνθήκες. Τα μέρη στα οποία καλλιεργούνται στην χώρα μας, είναι:η Χίος, η Κρήτη, η Λακωνία, η Αργολίδα, η Αχαΐα, η Ηλεία, η Μεσσηνία, η Κορινθία, το Μεσολόγγι, η Άρτα, η Ζάκυνθος, οι Κυκλάδες, η Κέρκυρα, το Πήλιο και η Πρέβεζα. Τα εσπεριδοειδή, ευδοκιμούν σε ήπια κλίματα κοντά στην θάλασσα και απαιτούν γόνιμα εδάφη. Έχουν ανάγκη από τοποθεσίες προφυλαγμένες καλά από παγερούς ανέμους. Χρειάζονται συχνές αρδεύσεις και μεγάλες περιποιήσεις, γιατί είναι φυτά ευαίσθητα στο κρύο και στις ασθένειες. |
el |