heal.abstract |
Ο θειώδης ανυδρίτης προσφέρει πολλές υπηρεσίες στην οινολογική πρακτική τόσο στο στάδιο της οινοποίησης όσο και της επεξεργασίας, συντήρησης και εμφιάλωσης των οίνων, χάρη στις πολύτιμες ιδιότητές του, πού θα εξεταστούν λεπτομερώς στη συνέχεια. Όμως άλλο χρήση και άλλο κατάχρηση, άλλο επιστημονική αξιοποίηση των ιδιοτήτων του και άλλο εμπειρική εφαρμογή, που συνεπάγεται αδικαιολόγητα μεγάλες περιεκτικότητες των οίνων σε θειώδη ανυδρίτη.Γι' αυτό, και δεδομένου ότι ο Οργανισμός Παγκόσμιας Υγείας των Ενωμένων Εθνών έχει ορίσει από το 1986 σε 0,7mg ανά κιλό σωματικού βάρους, την μέγιστη ημερήσια δόση που επιτρέπεται να λαμβάνει ο άνθρωπος με το σύνολο των τροφίμων και ποτών που καταναλώνει δηλαδή 49mg για άνθρωπο 70kg. Κινούνται διαδικασίες υποχρεωτικού περιορισμού της περιεκτικότητας σε θειώδη ανυδρίτη των οίνων που φθάνουν στις αγορές για ανθρώπινη κατανάλωση. Συγκεκριμένα ο Οργανισμός των Ενωμένων Εθνών έχει προτείνει 50mg/l , ως ανώτατο όριο περιεκτικότητας των οίνων σε ολικό θειώδες ανυδρίτη. Στην αποθάρρυνση χρήσης θειώδη ανυδρίτη στοχεύει και η υποχρέωση που έχει επιβληθεί στις ΗΠΑ να αναγράφεται η πληροφορία "contains sulfites" στην ετικέτα οίνων που περιέχουν θειώδη ανυδρίτη σε ποσότητα μεγαλύτερη των 10mg/l.Για τους οίνους που έρχονται προς ανθρώπινη κατανάλωση στις αγορές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κοινοτικούς και τρίτων χωρών τα μέγιστα επιτρεπτά όρια περιεκτικότητας σε θειώδη ανυδρίτη των διαφόρων τύπων οίνων καθορίζονται από ειδικό άρθρο του κανονισμού για την κοινή οργάνωση της αγοράς του αμπελοοινικού τομέα. Τα όρια αυτά κρίνονται ως πολύ υψηλά, αλλά παρ' όλες τις προσπάθειες που έχει κάνει η αρμόδια υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μείωσή τους, δεν έχει πετύχει προς το παρόν να γίνουν δεκτές οι προτάσεις της από τις αντιπροσωπείες των οινοπαραγωγών κρατών μελών.Από την μεριά του, το Διεθνές Γραφείο Αμπέλου και Οίνου έχει αναλάβει την υποχρέωση έναντι τόσο του FAO όσο και της Ε.Ε. να μελετήσει με τις ομάδες εμπειρογνωμόνων που διαθέτει, τρόπους μείωσης της περιεκτικότητας σε θειώδη ανυδρίτη των έτοιμων προς κατανάλωση οίνων, καθορίζοντας τις συνθήκες ορθολογικής χρήσης του σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας, ώστε ο οινοποιός να επωφελείται των ιδιοτήτων του χρησιμοποιώντας την μικρότερη δυνατή ποσότητα.Αυτό δεν μπορεί όμως να το πετύχει παρά μόνο όταν γνωρίζει τις μορφές με τις οποίες απαντά ο θειώδης ανυδρίτης στο γλεύκος και τον οίνο, τη δραστικότητα της κάθε μορφής και τους παράγοντες που επηρεάζουν τη δράση του (pH, θερμοκρασία, αλκοόλη, ουσίες αδρανοποίησής του κτλ). Ο τρόπος που θα εφαρμόσει αυτές τις γνώσεις είναι αποκλειστικά δικό του θέμα, ο νομοθέτης δεν επεμβαίνει στο έργο του, απλώς θεσμοθετεί όρια για την προστασία της υγείας του καταναλωτή. |
el |